کد مطلب:50431 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:247
«پس از تمام شدن كتاب، چنین دیدم كه نامش را نهج البلاغه بگذارم، زیرا این كتاب درهای بلاغت و سخنوری را به روی بیننده ی خود می گشاید و خواسته هایش را به او نزدیك می سازد. هم دانشمند و دانشجو را بدان نیاز است و هم مطلوب سخنور و پارسا در آن هست.» شریف رضی نامی را برای این كتاب جاودان برگزید كه مناسبترین عنوان بود. شیخ محمد عبده در مقدمه ای كه بر شرح خود بر نهج البلاغه آورده، در این باره چنین نوشته است: «این كتاب جلیل، مجموعه ای است از سخنان سید و مولای ما امیرمومنان علی بن ابی طالب كرم الله وجهه كه سید شریف رضی (ره) از سخنان متفرق آن حضرت گزینش و گردآوری كرده و نام آن را نهج البلاغه نهاده است و من اسمی مناسبتر و شایسته تر از این اسم كه دلالت بر معنای آن بكند، سراغ ندارم و بیشتر از آنچه این اسم بر آن دلالت دارد، نمی توانم آن را توصیف نمایم.»[1] . [صفحه 21] عنوانی كه شریف رضی برای تالیف خویش برگزید، بیانگر وجهی از كلمات امیر بیان علی (ع) بود كه او را شیفته و فریفته ی خود ساخته بود و این وجه نهج البلاغه، وجهی است كه به سبب فصاحت والا و بلاغت اعلای كلام، آن را تا عمق جان هر كس نفوذ می دهد و حكمتها و معرفتهای بی مانندش را ابلاغ می نماید. استاد شهید، مرتضی مطهری در این باره می نویسد: «سید رضی شیفته ی سخنان علی (ع) بوده است. او مردی ادیب و شاعر و سخن شناس بود... سید رضی به خاطر همین شیفتگی كه به ادب عموما و به كلمات علی (ع) خصوصا داشته است، بیشتر از زاویه ی فصاحت و بلاغت و ادب به سخنان مولی می نگریسته است و به همین جهت در انتخاب آنها این خصوصیت را در نظر گرفته است، یعنی آن قسمتها بیشتر نظرش را جلب می كرده است كه از جنبه ی بلاغت برجستگی خاص داشته است و از این رو نام مجموعه ی منتخب خویش را نهج البلاغه نهاده است.»[2] .
شریف رضی تالیف گرانقدر خود را نهج البلاغه یعنی راه روشن بلاغت نام گذاشته و در وجه تسمیه ی آن چنین نوشته است:
صفحه 21.